Sara's ervaringen als mama

In de vorige post kon je al lezen over mijn ervaring met een borstvoedinggroep op facebook. Hetzelfde geldt voor algemene groepen over “mama zijn” op facebook. De dingen die ik daar soms lees… Ik wil absoluut niet doen alsof ik alle antwoorden heb, want die heb ik helemaal niet, maar soms vraag ik me af met hoeveel gezond verstand mensen lid worden van die groepen. (Deze blog dient gewoon en vooral voor mezelf, om mijn ervaringen af te schrijven als een soort dagboek. Om later nog te weten hoe ik deze eerste weken en maanden met mijn eenhoorntje heb beleefd. Niet om antwoorden te geven, maar wel mijn ervaringen te delen. De mensen die er baat bij hebben, des te beter). Als je denkt dat je kindje ziek is, ga je naar een dokter. Dat vraag je niet aan een groep leken op Facebook. En nee, Dokter Google weet ook geen antwoorden. Persoonlijke verhalen over mishandeling? Dat is heel erg en onaanvaardbaar, maar moet heel de wereld meelezen of je advies geven? Ga naar de politie, e

Zoals ik al zei lukt het borstvoeden heel goed bij mij. Ik heb geluk, ik weet het. Er zijn heel wat andere verhalen. Mijn probleem zit in het kolven. Ik krijg amper melk gekolfd. Is dat omdat ik het geduld niet heb? Doe ik iets verkeerd? Maak ik mij te druk? … Geen idee, maar ik heb moeten zwoegen om enkele voedingen bij elkaar te sparen als we naar een trouwfeest gingen of zelf onze jaarlijkse festiviteiten met de harmonie hadden. Daarom denk ik dat flesvoeding makkelijker is. Ik weet dat borstvoeding wordt aangeraden tot 6 maanden, maar dit is gewoon niet altijd haalbaar. Ik ben blij dat ik borstvoeding geef, maar ik geef toe dat ik aan het afbouwen ben (en nee, hier hoef ik geen commentaar op).  Om zelf iets meer vrijheid te hebben, om iets van hobby te kunnen gaan doen of gewoon om samen met Elena makkelijker ergens naartoe te gaan. Ik kan op geen comfortabele manier borstvoeding geven in het openbaar en om mezelf met Elena binnen op te sluiten vind ik ook geen goed idee.

Op stap met Elena: Toen ze amper 10 dagen oud was gingen we met haar voor het eerst op stap. Uiteraard was ik al met haar gaan wandelen, maar op 28 juli kwam mijn jeugdzonde optreden in onze dorpskern. Ik wou er absoluut naartoe. Elena ging mee in de koets en de papa heeft met haar ver van het lawaai rondgewandeld zodat ik naar mijn favoriete boysband kon gaan kijken. Enkele weken later gingen we nog een rommelmarkt bezoeken, zijn we naar de lichtfeesten geweest, … Je leert dat je als nieuw, borstvoedende mama vooral kijkt naar tijd. “ze heeft dan een voeding gehad, dus ik heb nu x aantal uur om iets te gaan doen voor haar volgende voeding”. En dat is dan nog geen garantie, want als je voedt op vraag, kan er elk moment een vraag om voeding komen… Allemaal niet zo gemakkelijk. Maar ik ben wel blij dat we het gedaan hebben, zo vroeg al. Elena kan makkelijk ergens naartoe.  Die eerste weken thuis waren druk. Ik had nog kraamhulp ingehuurd (die we na 2 sessies hebben weggestuur

1. Je moet wennen aan je kindje. Je baby’tje moet leren baby zijn en jij moet leren mama zijn. Na een tijdje leer je je kindje kennen. Dat is het cliché maar gelukkig klopt het wel. Ik weet nu, na enkele weken met Elena, wat haar “ik heb honger” huil is en hoe ze huilt als ze moe is. We weten nu ook dat ze gefrustreerd raakt van een natte pamper, maar helemaal geen probleem heeft om een uur met een vuile number 2 pamper rond te lopen. Logica? 2. Blijf niet te hard focussen op je geboorteplan. Toen ze me kwamen zeggen dat ik een keizersnede ging moeten krijgen heb ik zo hard gehuild. De vroedvrouw moedigde de tranen aan. Ze zei dat het ging opluchten. Maar ik voelde me zo gefaald als vrouw. Dat ik geen kindje op de wereld kon zetten zoals het hoorde. Dan voel je je echt een teleurstelling. Ik besef uiteraard nu dat dit absoluut niet het geval is. Je hebt je kindje 9 maanden lang gedragen, zoals alleen een vrouw dat kan. Door een kronkel van de natuur is het niet altijd mogelijk

Die 3 dagen ziekenhuis zijn voorbij gevlogen.  We hadden bewust gekozen om niet teveel mensen op bezoek te vragen in het ziekenhuis. Met z'n allen in een klein kamertje en een pasgeboren baby, daar waren we niet van overtuigd.  (Er was nog een enorme hagelstorm die schade aan Tommy's auto heeft berokkend en in tussentijd was er nog het nieuws over de zelfmoord van de frontman van Linkin Park, waar we 3 weken voordien nog naar gaan kijken waren op Rock Werchter - ja ik was toen 8 maand zwanger). Wat was ik blij dat we naar huis mochten! Op 21 juli was het eindelijk zo ver. Ik was het beu om op het ritme van het ziekenhuis te leven. “We komen uw dochtertje even wassen”. Maar ze slaapt net, mevrouw… “Hier is uw ontbijt”, maar ik wou nog even slapen…  Ook de grote verschillen tussen vroedvrouwen vonden we enorm lastig. Elena had in het begin (zoals zoveel kindjes) last van krampjes. Vroedvrouw A zei dat we haar langer moesten aanleggen, vroedvrouw B zei dat we net ko

Note: Dit bericht is vooral bedoeld voor mijn dochter later. Om zeker te zijn dat ik geen details vergeet. Ik ben ervan overtuigd dat weinig mensen mijn ervaring willen lezen. Als je dus geen details over een bevalling van iemand anders wilt lezen, kan je hier stoppen en naar een andere post gaan.  Het was midden juli 2017.  Ik had er net mijn laatste werkdag (voor mijn bevallingsverlof) erop zitten en keek uit naar anderhalve week nog suikerbonen in orde brengen en een voorraadje slaap verzamelen. Zondag 16 juli hadden we nog een gezellige barbecue gehad met mijn vader, stiefmoeder en schoonouders. De schoonpapa, die als vrijwilliger bij het Rode Kruis helpt, had om te lachen nog zijn kit meegebracht in geval van een vroegtijdige bevalling. Wisten wij veel wat er ons minder dan 24u later zou overkomen… Maandag 17 juli 2017, 5u ’s ochtends. Ik was wakker geworden want, ik moest ongelofelijk dringend naar het toilet. Of dat dacht ik toch. Ons toilet is beneden in de badka